پندنامه

                        
 نسخه خطی حاضر، منظومه اخلاقیست بر وزن مثنوی مولانا اثر مشهور شیخ فرید الدین محمد عطار نیشابوری كه در حدود ۸۵۰ بیت است و بیش از هر كتاب دیگر عطار بطبع رسیده و بتازی و تركی و هندی نیز ترجمه شده است . نام این منظومه در برخی نسخه ها «ولدنامه» است ، ولی باین نام معروف نیست ، امین احمد رازی نیز در تذكره هفت اقلیم «ولدنامه» ذكر كرده و حاجی خلیفه در كشف الظنون «پسرنامه» نوشته است ،‌ و اختیار این نام از آنجاست كه درین مثنوی ابیات زیادی خطاب به پسر وجود دارد ، و عطار هم در سایر منظومات خویش ازان نامی نبرده است ، ازینرو بعضی «ولدنامه» نوشته اند و برخی «پسرنامه» ولی آنچه معروفست «پندنامه» است . درین مثنوی هم عطار مانند سایر مثنویهای خود بمدح خلفای سه گانه و ستایش ابوحنیفه و شافعی پرداخته و تسنن خود را ثابت كرده است ، ولی ناشران بمنظور اینكه ویرا شیعه وانمود سازند ابیات مزبور را حذف كرده اند . ابیات محذوفه اینست كه در دنبال نعت سیدالمرسلین آمده است : آنكه شد یارش ابابكر و عمر از سرانگشت او شق شد قمر آن یكی او را رفیق غار بود و آند گر لشكركش ابرار بود صاحبش بودند عثمان و علی بهر او گشتند در عالم ولی آن یكی كان حیا و حلم بود و آندگر باب مدینه علم بود آن رسول حق كه خیرالناس بود عم پاكش حمزه و عباس بود در مناقب ائمه دین رضوان الله علیهم اجمعین آن امامانیكه كردند اجتهاد رحمت حق بر روان جمله باد بوحنیفه بود امام اصفیا آن سراج امتان مصطفی باد فضل حق قرین جان او شاد بادا روح شاگردان او صاحبش بویوسف القاضی شده و زمحمد ذوالمنن راضی شده شافعی ادریس و مالك با زفر یافت زیشان دین احمد زیب وفر روحشان در صدر جنت شاد باد قصر دین از علمشان آبادباد در فصل تفرید و تجرید تخلص خود را تلویحاً چنین آورده است : هر كه گرد كوره انگشت گشت جامه از دودش سیاه و زشت گشت وانكه با عطار می گردد قریب او همی یابد ز بوی خوش نصیب
جنس :دولت‌آبادی، چرم میشن،
تکنیک :دست نویس، دست ساز،